Kinezyterapia to leczenie ruchem. Najczęściej stosowana jest w schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu, w zespołach bólowych kręgosłupa, po udarach mózgu, po zawale serca, w niektórych chorobach układu oddechowego, w chorobach reumatoidalnych, po zabiegach operacyjnych w jamie brzusznej, przed porodem.  Może być stosowana jako podstawowa i jedyna forma leczenia (np.: w zachowawczym leczeniu wad postawy) lub jeżeli choroba wymaga leczenia operacyjnego, może być prowadzona zarówno w okresie przedoperacyjnym jak i po zabiegu. W większości, nawet drobnych urazów narządu ruchu, w których kinezyterapia nie jest podstawową formą leczenia, powinno się ją zastosować po zakończeniu leczenia podstawowego lub równolegle z nim.

Ćwiczenia mają zasadniczy wpływ na zakres ruchu w stawie (kształtują powierzchnie stawowe), na mięśnie zwiększając ich siłę i masę. Rozwijają zdolność reagowania na bodźce układu nerwowego, kształtują postawę ciała. Poprzez ćwiczenia i ruch praca mięśni wpływa dodatnio na wydolność obwodowego układu krążenia.